Günlerden Pazartesi.. Pazartesi sendromu ile dopdolu olan bünye , servise geç kalıcam stresiyle daha bi kasılır. Daha hafta başlamadan 6 dakikalık mesafeyi 3-4 dakikada koşar ki nefesi tıkansın. Bir yandan derin derin nefes almaya çalışırken yolun karşısına geçmek için kaldırımda bekler, yol boştur ama adam öyle süratli geliyordur ki sanırsın finishe doğru gidiyor.. bi adım atmaya korkarsın. Tam yolun ortasına geçersin diğer hamleyi yapmak için beklerken, arkadan otobüs tam yanından geçerken kornaya basar, öyle bir sıçrarsın ki, adamın aynası sana çarptı sanırsın.
Bunların şokunu atlattıktan sonra servise biner,bi oh çekersin.. 10 dk sonra uyku moduna geçersin. Tam bir nine profilidir. İşe gidiş ve dönüş saatleri istemesende gözler kapanır. Servisten indikten sonra haftaiçi her gün olduğu gibi bir dejavu yaşarsın. Arkandaki servis, onun bi arkasındaki araba hepsi mi aynı denk gelir, iki adım yürürsün simitçiyle selamlaşırsın. Selamlaşmazsan günün kötü geçer gibi bi hisse kapılırsın.
Ofise varırsın, kapıyı açar açmaz balkanlardan gelen soğuk hava kütlesi yüzüne çarpar. İçerisi resmen buzhanedir, daha sabahın 7:30’u. Önce bi sinirlenirsin, kıştan kalma şalını sararsın, dereceyi düşürürsün ama ne fayda.. Klima masanın dibindedir. Ofisin kurbanı sensindir. Ya sabır çekip kışa ne kaldı şurda diye kendini sakinleştirirsin. Bir yandanda klimayı açanlarada hak verirsin, Kendine bir papatya çayı yaparsın. Sakinleştirdiğine inanılmıştır bir kere.. Ama şalı her gördüğünde psikolojin bozulmuştur. Yazdan birşey anlamamışsındır. Homurdanıp durursun. Şaldan farklı modeller çıkarmaya başlarsın. Şu anda Truvalı Helen oldum mesela…
Daha eklenecek, hergün aynı devam eden, saçlarını yolduran bir sürü olay vardır, ama dedim ya pazartesi sendromu. yazdıkça dıkkandımmm.. Hepinize iyi haftalar…
