Cumartesi akşamı karnımız acıkınca Bağdat Caddesi’nde yer alan Kızılkayalar’a gidelim dedik. Kızılkayalar hızlı atıştırmalıklar için ideal bir mekan.. Servisi hızlı , tadı lezzetli. Çok sever, sık sık uğrarız. Ama sadece yediğimizi yiyip çıktığımız için, çalışan personeliyle direkt ahbaplık kurmadığımız için doğal olarak tanımazlar.
Kapıda her zamanki gibi uzun bir kuyruk… Sıramızı bekliyoruz. Önümüzdeki çift masaya oturdu sıra bizde.. Arkadan kibar! arkadaş kız arkadaşıyla girip, çalışan elemanla merhabalaşıp güzelce boşalan masaya geçti.
Biz hala kapıda bekliyoruz. Acaba biz mi görünmüyoruz kapıda dedim ama kafamı arkaya çevirdim, arkamızda daha bir kaç kişi daha vardı. Gözlerimi diktim o kibar! çocuğun gözlerine! Yemeğini boğazına dizdim. Utanç denilen duyguyu barındırıyormuş ki başını masaya eğdi..
Bilelim bizde edebimizle sırada beklemeyelim diye sıramız gelince garsona durumu izah ettim. Farkındayım, çok üzgünüm, öyle gelişti vs vs. diye özür diledi. Ama kuzu bi kere sinirlendi mi sinirlendi…
Bunu paylaşmamın sebebi sizde o uzun kuyrukta beklerken önünüzden biri geçip oturursa sesinizi çıkarın…
Bundan sonra Kızılkayalar’a gidersem 2 kere düşünürüm, ama büyük ihtimal başka alternatifler bulurum.
